Po pierwsze, przed rozpoczęciem działalności przez FDIC w 1934 r., upadek banku (sytuacja, w wyniku której bank nie jest w stanie wywiązywać się ze swoich zobowiązań względem depozytariuszy oraz innych wierzycieli i musi zaprzestać działalności) oznaczał, że depozytariusze musieli czekać na odzyskanie swoich wkładów do momentu likwidacji banku (dopóki jego aktywa nie zostaną zamienione na gotówkę); do tego czasu wypłacano im jedynie ułamek wartości ich depozytów. Depozytariusze pozbawieni możliwości sprawdzenia, czy dyrektorzy banku nie podejmują zbyt dużego ryzyka lub nie są wręcz zwykłymi oszustami, nie byliby skłonni do powierzania im swoich pieniędzy, wskutek czego ucierpiałaby zdolność instytucji bankowych do prowadzenia normalnych operacji. Po drugie, nieinformowanie depozytariuszy o jakości aktywów bankowych może doprowadzić do wybuchu paniki, co – może mieć szkodliwe konsekwencje dla całej gospodarki. Rozważmy teraz następującą sytuację: gospodarka przechodzi wstrząs, ubezpieczenia depozytów nie istnieją. Wskutek wstrząsu gospodarczego 5% banków ponosi tak wielkie straty kredytowe, że traci wypłacalność (ich wartość netto jest ujemna, banki bankrutują). Z powodu asymetrii informacji depozytariusze nie są w stanie stwierdzić, czy ich bank jest bezpieczny, czy należy do 5% instytucji niewypłacalnych. Depozytariusze zarówno stabilnych jak i bankrutujących banków obawiają się, że mogą nie otrzymać z powrotem 100 centów za każdego wpłaconego dolara, próbują zatem wycofać swoje wkłady.
